[81] Syrop glukozowo-fruktozowy

Syrop glukozowo-fruktozowy to rodzaj cukru. Przy czym nie jest to cukier występujący w naturze. Owszem, glukoza i fruktoza to cukry pochodzące z natury.
Syrop glukozowo-fruktozowy powstaje jednak sztucznie, w drodze hydrolizy. Tworzony jest w wyniku reakcji chemicznych, przy udziale enzymów i kwasów. Nie ma więc z glukozą czy fruktozą, jaką znamy z owoców, zbyt wiele wspólnego.

Syrop powstaje z kukurydzy. Jako odpad przy produkcji wyrobów kukurydzianych jest tani i łatwy w obróbce, bo płynny.
Jest mało lepki, a poza tym nie krystalizuje się samoistnie. Dodatkowo, jeśli dodać go do jakiegoś produktu zawierającego sacharozę (zwykły cukier buraczany), syrop zapobiega i jego krystalizacji.
Producenci syropu i Amerykańskie Stowarzyszenie Plantatorów Kukurydzy twierdzą zgodnie, że działanie i kaloryczność syropu gluk-frukt jest taka sama, jak sacharozy.
Po ww. cechach fizycznych widać jednak dokładnie, że wzór chemiczny i  nazwa to jedno, a proces wytworzenia tego cuda do drugie i... wszystko zmienia. 

Z powyższych cech wynika zachwyt producentów i wszechobecność syropu w produktach żywnościowych. Łatwo toto podzielić, przetransportować, dodać do żywności. Dodatkowo pewne jest, że nic nam się nie skrystalizuje, nie wytrąci. Oczywiście poza tym bardzo istotne jest, że tanio. A głupi klient zeżre wszystko, co tanie.

Proponuję sprawdzenie tego co mamy w kuchni. Syrop gluk-frukt jest w deserach, jogurtach, sokach i napojach dla dzieci, w ciastkach, lizakach, dżemach, galaretkach, cukierkach, alkoholach smakowych, w pieczywie, w gorszych ketchupach, musztardach... wszędzie.

Poza tym, że słodzi robi jeszcze inne rzeczy. Wszystkie potwierdzone badaniami:
- powoduje tycie nastawiając organizm na produkcję tkanki tłuszczowej, zwłaszcza w okolicy brzusznej; myszy pojone w testach syropem gluk-frukt tyły na potęgę na koniec testów mając 90% więcej tkanki tłuszczowej od tych, którym syropu  nie podawano;
- przyczynia się do wystąpienia cukrzycy typu 2; przez zwiększenie apetytu i insulinooporność;
- podnosi poziom cholesterolu frakcji LDL i trójglicerydów we krwi;
- zwiększa problemy jelitowe przy nadwrażliwości (tzw. zespół jelita drażliwego);
- może powodować zaćmę cukrzycową;
- zwiększa apetyt, pobudza i nastawia na jedzenie; blokując leptynę (hormon odpowiedzialny za uczucie sytości) sprawia, że organizm nie dostaje sygnału, kiedy powinien przestać jeść;
- uzależnia podobnie jak sacharoza, tylko szybciej i mocniej; tak jak po ksylitolu nie mamy ochoty  na kolejne słodkie, tak po syropie gluk-frukt bardzo szybko sięgamy po kolejną dawkę;
- obniża odporność organizmu;
- pośrednio wpływa na hamowanie produkcji kolagenu i elastyny, przyspieszając w ten sposób proces starzenia;
- zakwasza organizm zaburzając równowagę kwasowo-zasadową; 
- zaburza przyswajanie magnezu, chromu, miedzi i wielu innych pierwiastków;
- powoduje nadpobudliwość; wrażliwe neurologicznie dzieci mają po nim objawy ADHD; może też powodować rozdrażnienie i agresję; 

Kolebką syropu gluk-frukt jest oczywiście USA. To tam zrodził się pomysł na syrop, na przełomie lat 50 - 60tych. Powodem był bunt plantatorów trzciny cukrowej, którzy chcieli zarobić więcej na tym słodkim specyfiku. Rząd stanął na wysokości zadania i wynalazł zamiennik, pokazując plantatorom figę i to bez maku.
Trudno stwierdzić skąd pochodzi syrop, jaki znajdujemy w tym co mamy w kuchni. Jeśli z USA, to na 99% pochodzi od kukurydzy GMO, bo tam praktycznie innej się już nie uprawia.
Nie ma niestety obowiązku umieszczania takiej informacji na opakowaniach, więc pojęcia nie mamy czy jemy śmieci w postaci byle gówna (znaczy syropu gluk-frukt), czy śmieci w postaci byle gówna GMO.

Syrop glukozowo-fruktozowy to syf jakich mało.
Nie jemy go dobrowolnie. A przynajmniej ograniczamy jak tylko się da.
Co i państwu polecam.